Nadat we begin september zo blij waren om weer samen in de dojo te kunnen trainen, zijn we op dit moment genoodzaakt ons heil te zoeken in individuele training en (online) bronnen. Gelukkig hebben velen van ons tijdens de gasshuku begin oktober het boek Chasing Bushido van Richard Amos aangeschaft.
Wat ik mooi vind in Chasing Bushido is hoe Richard schrijft over alle karateka’s die invloed hebben gehad op zijn karateontwikkeling. Dit inspireerde mij om maar liefst vier exemplaren aan te schaffen voor vier sensei’s die belangrijk zijn geweest voor mijn karate.
15 november 1984. Direct na mijn gele band examen in de kyokushinkai dojo waar ik trainde, mocht ik door naar de gevorderde groep. Tot dan toe had ik na de beginnersles altijd in de kleedkamers de woeste kreten van de hoge banders gehoord die met volle inzet en kiai’s vast iets heel moeilijks aan het oefenen waren. De eerste les met de hoge banders vond ik dan ook doodeng. Aan het eind van de les moesten de ‘nieuwkomers’ voor het eerst sparren. Terwijl er steeds vier karateka’s de mat op gingen, wachtte de rest zittend op de grond op zijn beurt. Ik probeerde me te drukken, maar de rij werd steeds korter. Naast me zat Hans, een enorm sterke karateka met de zwarte band, die mijn sparringspartner zou worden. Hij stootte me aan en zei dat ik het gewoon moest proberen. Geen idee hoe het ging, maar het moment dat hij daar zat en ineens niet zo woest leek als ik altijd gedacht had, heeft diepe indruk op me gemaakt. In de maanden die volgden werd Hans steeds meer mijn en onze senpai.
Hans van der Griend was bezeten van karate en kon eindeloos vertellen. Op een bepaald moment kwam hij met verhalen over het Shotokan karate en hoe sommige technieken beter konden. Hans had al andere vechtsporten en karatestijlen beoefend en gretig absorbeerden wij, een saamhorig groepje fanatieke lage banders, alle informatie die hij ons gaf. Ook Carl maakte deel uit van dit groepje (we hadden toen net verkering). Hans stelde vragen om ons nog beter te laten nadenken over wat we deden. Blijkbaar stelde hij zichzelf ook die vragen, want in 1986 vertrok hij naar een vaag nieuw clubje in Bos en Lommer waar ze Shotokan deden.
Nadat Hans vertrokken was bij Kyokushinkai wilde ik niet zomaar klakkeloos Shotokan gaan doen, en heb ik me eerst georiënteerd op het Goju-karate, omdat dat iets meer overeenkomsten vertoont met Kyokushinkai. Maar toen ik in mei 1987 als blauwe bander toch maar in het zaaltje in Amsterdam West ging kijken, was ik meteen verkocht. Zoals Jim Agerbeek daar zijn technieken maakte, fabuleus! Vooral de mae-geri van Jim was indrukwekkend, wat een hiki-ashi en wat een precisie! Dit was een soort karate waar ik wel 20 jaar mee vooruit zou kunnen (voor een 20-jarige een hele tijd).
In juni 1987 maakten Carl en ik de overstap. In september verhuisde de club naar de spiksplinternieuwe dojo in de Palmstraat. Bij kyokushinkai hadden we de blauwe band, maar we begonnen weer met wit. We waren echter zo fanatiek dat we in december weer examen voor blauw mochten doen. In de begintijd hadden we zo’n 20 leden en we spraken over een drukke avond als er 10 karateka’s in de zaal stonden.
Jim Agerbeek zorgde voor een geweldige sfeer in de dojo, hard trainen, individuele aandacht en op vrijdag een drankje in ‘de Kat’ na afloop. Vanaf 1990 werd het voor mij hoog tijd om wat serieuzer te studeren, en trainde ik alleen nog een beetje in Hengelo waar Carl inmiddels aio was bij de Universiteit Twente.
In 1992 studeerde ik af en kreeg ik werk in Amsterdam. Omdat Carl nog in Hengelo was, stortte ik me in de avonduren op karate. Jim gaf inmiddels niet zoveel les meer in Amsterdam, maar gelukkig ontdekte ik al gauw Jim’s broer Max Agerbeek in Amstelveen. Jarenlang had ik te horen gekregen dat ik wat meer startsnelheid moest ontwikkelen, maar Max heeft het voor elkaar gekregen: “De knop moet om! Geen compromis!” Met Tom, die toen nog in Leiden woonde en studeerde, reisde ik stad en land af, hongerig naar training. Op maandag trainden we in Amsterdam, dinsdag gingen we naar Heemskerk, woensdag naar Heerhugowaard, donderdag naar Amstelveen en in het weekend stages en wedstrijden.
In 1994 vroeg het toenmalig bestuur van (toen nog) SKDA of Max bij de club wilde komen. Om er een echt Shotokan Karate Centrum van te maken, adviseerde Max ons een jeugdgroep te starten en in technisch opzicht één lijn aan te houden, in die tijd de JKA. Dat werkte! Elk jaar werd onze club groter en groter, van 30-40 leden naar op het hoogtepunt 250! Max heeft ons als echte ‘karatevader’ de ruimte gegeven om een eigen weg te zoeken en volwassen te worden in het karate en dat zie je toch niet heel vaak in de karatewereld!
Vanaf ongeveer 1990 gaf Dimitra Limneos uit België regelmatig training bij onze club en later werd zij ook vaste lesgever bij de club. Dimitra was specialist in kata en deed internationaal op hoog niveau wedstrijden. Door bij Dimitra te trainen heb ik veel meer oog voor detail gekregen, en kreeg ik meer aandacht voor presentatie en wedstrijduitvoering. In 1996 zat ik in het Nederlands katateam en kumiteteam van de KBN en deden we mee aan de EK in Parijs. Met kata kwamen we helaas niet door de eerste ronde, maar met kumite werd we derde. In 1997 werd ik Europees kampioen bij de JKA in zowel kata als kumite (samen met Junior Lefevre bij de heren), mede dankzij de katatrainingen van Dimitra.
Inmiddels heeft Dimitra een eigen club, en heeft zij met het Shotokan 4e platform van de KBN een mooie groep opgericht waar karateka’s heel gedegen op de zwartebandexamens van de KBN worden voorbereid.
Naast de vier sensei’s zijn er nog veel meer karateka’s geweest buiten het Shotokan die een grote invloed op mijn karate hebben gehad, zoals Janick Poupée, Iwan Nikolov, Ries van Toorn en de leraren bij de lerarenopleiding van de KBN (maar die hebben het boek niet gekregen).
Bij het 20-jarig bestaan van SKCA in 2006 kwam sensei Richard Amos voor het eerst naar Nederland en zijn we steeds meer Richard’s lijn in het Shotokan gaan volgen. Chasing Bushido is een nooit eindigend proces en ik sluit niet uit dat ik over 10 jaar nog een paar anderen aan mijn lijstje kan toevoegen.
Bregje
