Huh, een column over corona met zo’n titel? Ja! Ik geef toe, ik leef in een bubbel met thuiswerken en heel af en toe naar kantoor. Natuurlijk ken ik ook mensen die echt heel ziek zijn geweest of hun baan kwijt zijn door corona. Deze crisis heeft een grote en nare impact. Maar…. het is zo fijn om weer karate te kunnen doen! Ik heb nog nooit zoveel blije gezichten gezien in de dojo en bij de buitentrainingen.
Voor mezelf heeft deze periode ook wel tot bezinning geleid. Waar zijn we in hemelsnaam met zijn allen mee bezig op deze wereld, kan het ook wat minder? Niet altijd maar rennen en vliegen van hot naar her, maar kunnen we de kleine dingen meer op waarde schatten, zoals thuis samen lunchen, wandelen in het bos, en in ons geval samen karate doen?
In de eerste weken van maart voelde alles nog zo onwerkelijk, bijna als een dreiging van oorlog. Echter, de online ontwikkelingen gingen razendsnel, ook bij onze club. Voor de kids maakten Ahmed, Esraa en ik korte instructiefilmpjes, vanaf begin april gaf Hein online trainingen, later volgden ook online trainingen van Ahmed voor de kids. Ik vond het erg leuk om weer eens met Hein te kunnen trainen, omdat we normaal gesproken op andere locaties lesgeven.
Het mooiste van alles was dat Richard Amos online trainingen ging verzorgen. Samen trainen tijdens de lockdown met zo'n 50 karateka uit de VS, Noorwegen, IJsland, Zwitserland, Frankrijk, Italië, Duitsland en Nederland onder de bezielende leiding van Richard Sensei vanuit de oprit, schuur of woonkamer van zijn moeder in Engeland. Ondanks dat we alleen online verbonden waren, voelde ik een echte verbondenheid met al mijn internationale karatemaatjes, door samen te trainen. Het is totaal anders dan een filmpje kijken of een webinar. Richard kijkt echt naar de deelnemers (‘en nu nog 10x’) en dan weet je niet of hij naar jou kijkt of naar iemand anders. Ineens hoor je iets als ‘very good, Denver Monica’ of ‘the other way round, X‘. Het is erg fijn als je je eigen naam hoort, of het nu een aanwijzing is of een compliment: je bent gezien en maakt deel uit van een geheel.
Naast het online trainen, gaf deze tijd van bezinning ook een impuls om zelf weer meer te gaan trainen. De laatste jaren voelde ik me iets minder fit. Door gezondheidsdingetjes en drukte op het werk kwam ik zelf nauwelijks meer aan trainen toe en gaf ik vooral les. Richard Sensei had een van de eerste weken in april de Asai kata Suishu behandeld. Suishu was 10 jaar geleden mijn favoriete kata (Bregje Suishu WK JKS 2011), en ik was deze kata bijna helemaal kwijt. Omdat Hein ook bij de online trainingen was, besloten we 1x per week samen om 7.30 ’s ochtends de Asai-kata op te frissen. Ook Carl traint nu mee en inmiddels hebben we alle Asai kata die we kennen opgefrist en Junro shodan was een van de zomerkata bij de buitentrainingen. Daarnaast trainen Carl en ik 1x per week alle 26 basiskata.
Vanaf mei mochten we met zijn allen weer in de wei. De afdeling Centrum ging los in het Westerpark en op IJburg trainen we al weer bijna 5 maanden met heel veel plezier in het prettige parkje op Steigereiland Noord, met in de zomer regelmatig een lekker frisse duik na afloop!
En nu! Sinds september mogen we weer in de zaal, en het is druk! Allerlei SKCA-ers die het buiten trainen toch niet zagen zitten, zijn er weer, en ik heb nog nooit zoveel blije gezichten gezien. Blije gezichten om oude bekenden weer te zien, weer in de zaal te kunnen trainen, even weg te kunnen van huis of laptop en natuurlijk om samen te trainen, in de passie die ons verbindt!
Bregje
Ps. Over het gelukzalige gevoel van samen trainen (‘muscular bonding’) zal ik binnenkort een blogje schrijven.
